Soru-Cevap

Eğitim çocugu tanimakla baslar. Onu tüm yönleri ile taniyiniz. Beklentilerinizi çocugun kapasitesi oraninda belirleyiniz. Çok düsük ya da asiri beklentiler içinde olmayiniz. Mesleki yasamin ve toplumdaki sayginligin önemini sürekli vurgulayiniz. Okulla olan iliskilerinizi güçlendiriniz. Özellikle karne sizin için sürpriz olmasin. Çocugunuzun akademik yeterliligini daha önceden taniyor olmalisiniz. Ne derecede performans gösterdigini bilmelisiniz. Bu yüzden basarisizligi karsisinda hayal kirikligina ugramayiniz. Karneye karsi asiri tepkide bulunmak, çocugu suçlamak ve yargilamak, onunla iletisimi kesmek, küçük düsürmek, basarisizligini sürekli yüzüne vurmak, çocugun kendisini degersiz, yetersiz hissetmesine yol açip bu duygu da onu depresyona itebilir. Özellikle karne sonucuna göre intihar eylemlerinin temelinde depresif düsünceler, yogun yetersizlik ve degersizlik duygulari ile süregelen asagilik kompleksleri yatmaktadir. Anne baba ve çocuk iletisimi güçlenmelidir. Ailenin tesvik ve destegi güçlenmelidir. Çocuk bagimsiz olmaya tesvik edilmeli, bagimsiz çalisma aliskanligi kazandirilmalidir. Tutarsiz disiplin uygulamalarindan derhal vazgeçilmelidir. Çocugun okul çalismalarina ilgi gösterilmelidir. Basarisizlik utanç verici bir durum degildir. Basarisizligin altinda yatan nedenler düsünülmelidir. Çocuk oldugu gibi kabul edilmelidir. Anlayis, içtenlik ve empatik anlayis önemlidir. Çocukta güven duygusu gelistirilmelidir. Çocugun duygusal sorunlari, içsel çatismalari çözülmeli, gerekirse uzman yardimlari alinmalidir. Çocukta sorumluluk duygusu gelistirilmelidir. Basarida ölçü bireyin kendisidir. Birey kendisi ile yarismalidir. Basarisizlik yoktur. Ögrenilecek sey vardir. Kesinlikle baskalari ile karsilastirma yapilmamalidir. Çocugu oldugu gibi kabul edin. Anne baba olarak geçmis okul yasantimizda elde edemediklerinizi çocuktan beklemek, onu zorlama sadece kendinizi tatmin etmekten baska bir sey degildir. Suçlayici ve olumsuz ifadelerden kaçinilmalidir. Bunun yerine çocugun yakinmalari karsisinda onun duygularini paylasmak en etkili çözüm olmaktadir. Örnegin:

biz büyükler çocuklarımızdan daima en iyisni ve en iyi notu istiyoruz ve bunu isterken kendi üstümüze düşen görevlerimizi ,çocuğun üstünde maddi ve manevi baskı kurarak yapmak istiyoruz yani - seni okutmuyomuyum .bu zamanda çocuk okutmak kolaymı, her gün oyun oynama, bizim çocuk zor anlıyor derslerini , başka çocuklarla kıyaslayarak hep nagatif enerji yüklüyoruz çocuklarımıza hemiz bunun yanış olduğunu çok iyi biliyor ama veli olarak çocuğumuzu anlamakta küçlük çekiyoruz ve su okusaydı ben elimden geleni yaptım diyerek kendi vicdanımızı rahalatıyor suçumuzu saklıyoruz , çocuklarımız bir fidan ve biz onları büyütürken onları anlamamız ve önemsememiz gerektiğini bende düşünüyor yukarıdaki yazılarınıza katılıyorum.çocuklarımız biz büyüklerin aynasıdır onlarda kendimizi görürüz.