Sevgiden Yaratıldık

 Henüz daha anne karnındayken hissetmeye başlarız bu kutsal duyguyu. Annemizin o sımsıcak sesi, o ılık dokunuşlarıdır sevgiyle ilk tanışmamız.

 Sevgiyle doğarız; fakat sevgiyle yaşamayı öğrenemeyiz. Sevgimizi başkalarına sunmak yerine onlardan esirgemek daha kolay gelir. Korkarız; çünkü ya sevgimizin karşılığını bulamazsak, ya çok sevdiğimiz için incinirsek…

 Elbette herkes sevilmek ister ama sevme işini sevilmek için yapmak bencillikten daha öte bir şey değildir. Birini sırf o olduğu için, karşılık beklemeden sevmek, işte gerçek sevgi budur. Zaten anne ve babamızın bize sunduğu sevgi de bunun en güzel örneğidir. Biz hangi hataları yaparsak yapalım yine de biz onların çok sevdiği evlatlarıyızdır.

 Sevginin olmadığı hiçbir yürek yoktur; sevginin akmak için aradığı, ama bulamadığı yürekler vardır.

 Yanılmıyorsam sonbahar mevsimiydi ve günlerden salıydı. Ben çok sevdiğim miniklerimin olduğu, staj okuluma gelmiştim. Her hafta benim için farklı ve özel geçiyordu üstelik yorgunluğa rağmen kendimi burada olduğundan fazla huzurlu hissediyordum. Okulda bir müze gezisi vardı ve benim staj yaptığım sınıfın öğrencileri de bu geziye katılacaklardı. Hazırlıklar yapıldı çocukların montları, bereleri giydirildi ve giriş kata indik. Bizi müzeye götürecek servisin gelmesini bekliyorduk, çocuklarda yeni bir yeri görmenin heyecanı vardı, bu çok açık belli oluyordu. Ben dalmış bu sevimli minikleri izlerken birden minik sıcacık bir el, ellerimi tuttu ve beni kendine doğru çekti önce ne olduğunu anlamadım ama bu sıcacık ellerin sahibi bana bir şey söylemek istiyordu. Onu rahat duyabilmek için çömeldim ve o sihirli sözleri işittim ‘ Öğretmenim seni çok seviyorum.’ Gözlerinden masumiyet akan bu minik yürek bana sevgisini sunmuştu. Şaşırmıştım, o an beklemiyordum ve o gün daha iyi anladım ki sevgiyi iletmenin yeri ve zamanı yok.

 Sevgi biz var olduğumuz için var ve insan ancak sevgiyle yaşar; çünkü biz sevgiden yaratıldık.