Öğrenmeye Hazır Olmak

Disiplin çok güzel bir kelimedir. Diğer bütün güzel kelimeler gibi geçmişte yanlış kullanılmıştır. Disiplin kelimesi, havari anlamına gelen “disciple” kelimesiyle aynı kökten gelir. Kelimenin kök anlamı, öğrenme sürecidir. Öğrenmeye hazır olan kişi bir havaridir. Öğrenmeye hazır olma süreci ise disiplindir.

Bilgili insan asla öğrenmeye hazır değildir. Çünkü o zaten bildiğini düşünür. Bilgi dediği şeye çok önem verir. Bilgisi egosunu besleyen bir şeyden başka bir şey değildir. O bir havari olamaz. Gerçek disiplin içinde olamaz.

Sokrat şöyle diyor: “Tek bir şey biliyorum, o da hiçbir şey bilmediğim.” Disiplinin başlangıcı budur. Hiçbir şey bilmediğin zaman, içinde büyük bir araştırma, soruşturma ve keşfetme duygusu yükselir. Öğrenmeye başladığın an, arkasından kaçınılmaz olarak başka bir unsur girer. Öğrendiğin her şeyi sürekli geride bırakmalısın. Aksi halde bir bilgiye, bir dogmaya dönüşür ve daha fazla öğrenmeye engel olur.

Gerçek disipline sahip bir adam asla biriktirmez; her an öğrendiği şeyin öldüğünü hisseder ve tekrar cahil olur. Bu cahillik ışık saçar. Dionysius’un cahilliğe, ışıma demesine katılıyorum. Varoluşun en güzel deneyimlerinden biri, ışıldayan bir bilmeme durumunda olmaktır. O bilmeme durumunda olduğun zaman açıksındır. Hiçbir engel yoktur. Keşfetmeye hazırsındır.

Disiplin yanlış yorumlanmıştır. İnsanlar başkalarına hayatlarını disipline etmelerini söyler. Bunu yap, bunu yapma. Binlerce yaplar ve yapmamalar, insana empoze edilmiştir. Eğer insan binlerce yap ya da yapmamalarla yaşıyorsa, yaratıcı olamaz. O bir tutsaktır. Her yerde karşısına duvar çıkar.

Yaratıcı bir insanın bütün yap ve yapmamaları eritmesi gerekir. Onun özgürlüğe ve alana ihtiyacı var. Sonsuz alana. Bütün gökyüzüne. Bütün yıldızlara ihtiyacı var. Ancak o zaman özündeki kendiliğindenlik büyümeye başlar.

O yüzden disiplin, On Emir’e benzemez. Disiplinin kalpten gelmeli. Sana ait olmalı. Arada büyük bir fark var. Eğer disiplini sana bir başkası veriyorsa, sana asla uymaz. Başkasının kıyafetlerini giyiyor gibi olursun. Ya çok bol gelir ya da çok dar. İçinde kendini aptal gibi hissedersin.

Muhammet, Müslümanlara bir disiplin vermiştir. Onun için iyi olabilir, ama bir başkası için iyi olamaz. Buddha, milyonlarca Budist’e bir disiplin vermiştir. Onun için iyi olabilir, ama başkası için olamaz. Bir disiplin, bireysel bir olgudur. Onu ödünç aldığın zaman, belirlenmiş prensiplere göre yaşamaya başlarsın. Ölü prensiplere göre. Hayat asla ölü değildir. Hayat her an sürekli değişmektedir. Hayat bir akıştır.

Herakles haklıydı. Aynı nehirde iki kere yıkanamazsın. Hatta ben aynı nehirde, aynı anı iki kere yaşayamazsın bile diyorum. Nehir çok hızlı akıyor. İnsanın her duruma, nüanslarına dikkat etmesi, tetikte olması gerekir. Ve tepkileri o andaki duruma göre olmalıdır. Başkaları tarafından verilmiş, hazır cevaplara göre değil.

İnsanlığın aptallığını görüyor musun? Beş bin yıl önce Manu, Hindulara bir disiplin sundu. Ve onlar hâlâ onu izliyor. Üç bin yıl önce Musa, Yahudilere bir disiplin verdi. Ve onlar hâlâ onu izliyor. Beş bin yıl önce Adinatha, Jaina’lara bir disiplin verdi. Ve onlar hâlâ onu izliyor. Bütün bu disiplinler, dünyayı tımarhaneye çeviriyor. Hepsi geçmişte kalmış. Uzun yıllar önce gömülmeleri gerekirdi. Sen içinde cesetler taşıyorsun. Ve o cesetler kokuyor! Hayatın cesetlerle çevrili olduğu zaman, nasıl bir hayatın olabilir?

Anın özgürlüğünü, anın sorumluluğunu öğren. Şu anda doğru olan bir şey, bir sonraki anda yanlış olabilir. Tutarlı olmaya çalışma. Aksi halde ölmüş olursun. Sadece ölüler tutarlıdır. Yaşamaya çalış. Bütün tutarsızlıklarla, her anını geçmişi referans almadan, geleceği referans almadan yaşa. O anı, o anın içeriğinde yaşa. O zaman katılımın bütünsel olur. O bütünselliğin güzelliği vardır. O güzelliğin yaratıcılığı vardır.

Osho - Yaratıcılık