Toplumun Da Rehabilite Edilmesi Gerek

Toplumumuz engelli insanlara hala önyargıyla yaklaşıyor. Birçok anne ve baba, engelli çocuklarının bir gülümsemesine, ufacık bir adım atmasına ömürlerini veriyor. Çocuklarını sırtında taşıyıp onları hayata bağlamak için çaba gösteriyor. Bunun için kaldırımlardan önce bakışların düzelmesi gerekiyor.

Rümeysa 3 yaşında. Dün ilk defa annesinin yüzüne tebessüm etti. O annenin sevincini hangi mutlu anınızla eş tutabilirdiniz? Peki 8 yaşındaki Hamza 3. adımını attığı gün babasının yaşadığı mutluluğa şahit olsaydınız, kendi evladınızın koltukların üzerinde zıplamasına eskisi kadar kızabilir miydiniz? Çocuklarınız sağlıklı iken sürekli görüştüğünüz komşularınız dovvn sendromlu bir çocuğunuz olduğunda sizi yalnız bıraksa ne hissederdiniz? Engellilere karşı önyargılanmızı ve duyarsızlığımızı düzeltecek yeni bir bakışa ihtiyacımız olduğu bir gerçek.

Birkaç ay önce Ümraniye'de kendi adıyla bir 'özel eğitim ve rehabilitasyon merkezi' açan Dr. Senai Demirci, küçük şeylerle mutlu olmayı öğrenmek isteyen herkesi engelli çocuklar ve aileleriyle buluşmaya çağırıyor.

Merkezi açana kadar engellilerin dünyasına çok da yakın olmayan Dr. Demirci, burada çocukları ve ailelerini tanıdıkça, her birinin mutlu olmayı unutan insanlar için birer ibret ve şükür terapisi sağlayacağını düşünmüş.

Böylece sağlıklı ama hayatında sorun yaşayan birçok kişiyi merkeze davet etmeye başlamış. Engelli çocukları gören herkesin kendi hayatına ve çocuklarına bakışının değiştiğine inanan Demirci şöyle konuşuyor: "Buraya gelin, iki saat misafirimiz olun. Bir kenara oturup sadece geleni gideni izleyin. O zaman benim gibi akşam kızın huysuzluk ettiğinde daha çok tahammül edersin. Oğlan tepindiğinde veya şımarıklık yaptığında sorun yapmaz, 'çok şükür bunu yapabilen evladım var.' dersin."

Merkeze devam eden ailelerin de birbiriyle tanışıp kaynaşmasına büyük önem veren Senai Demirci, tecrübe, bilgi ve moral paylaşımı ile zorluklara dayanma gücünün artacağını ifade ediyor. Bir çocuğun engelli olması çoğu ailede başka sorunlann da ortaya çıkmasına sebep oluyor. Kimi babalar bu ağır yükü annelerin omzuna bırakıp evi terk ediyor. Birçok aile yaşadığı durumdan küçük mutluluklar çıkarmayı başarabilirken, bir kısmı ise yılların yorgunluğu ile isyan noktasına geliyor. Grup terapisi şeklindeki paylaşım zamanlarında, ailelerin hayata daha olumlu ve daha güçlü bakabilmesine yönelik konuşmalar etkili oluyor.

Engellilerin sosyal hayata katılabilmesi için kaldırımlardan önce sağlıklı insanların engelli çocuk ve ailelerine karşı tutumlarının değişmesi gerektiğini düşünen Dr. Senai Demirci'nin bir amacı da toplumun rehabilite olmasına katkıda bulunmak. Halk arasında engelli çocukların saldırgan olduğuna dair bir önyargı bulunduğuna işaret eden Demirci şunlan söylüyor: "Gelişmiş toplumlarda bu çocuklar sokakta bulunabiliyor. Mesele kaldırımların, otobüslerin uygun hale getirilmesi değil. Onları dışarıda görmeye insanlar hazır değil. Bir velimiz çocuğu dovvn olduğu anlaşıldıktan sonra komşularının gidip gelmeyi kestiğini söyledi. Çocuklarının ondan yanlış şeyler öğreneceğini düşünüyorlar. Bilinçaltında saldırgan korkusu var. Görüntüsünden rahatsız oluyorlar." Rehabilitasyon merkezinde otistik, dovvn sendromlu veya SP gibi çeşitli sebepler yüzünden fiziksel ve bedensel engelli olan 50'ye yakın çocuk eğitim görüyor.

Kaynak: Zaman