EĞİTİMDE MÜNAKAŞA İLE MÜNAZARA

Farklı fikirlerin, aynı ortamda konuşulabilmesine münazara diyoruz. Münazara ederken fikirler çarpışır fikirleri söyleyenler değil.

Farklı fikirlerin, aynı ortamda konuşulabilmesine münazara diyoruz. Münazara ederken fikirler çarpışır fikirleri söyleyenler değil. Münakaşa ise fikirleri değil kişileri çarpışma eylemidir. Eğitim ise münakaşa ile değil münazara ile yapılması gereken durumdur. Münazarada fikirlerin birbirine zıtlığındaki büyük kadar, o fikirleri birbirlerine ileten insanların birbirlerine tahammülleri de o kadar büyüktür.

Münakaşa da ise kişilerin daha ilk cümleleri bitmeden kişilerin arasındaki iletişim kırılır ve kişilik savaşı başlar. Eğitim ise buntu kabul etmez. Eğitim kişiliği ön plana çıkarmayı değil kişiliği geliştirmeyi salık verir. Fikirleri ise hem büyütmeyi hem de geliştirmeyi amaçlar. İnsanlar münazarada sözünü yükseltmeyi tercih ederken, münakaşada ise sesini yükseltmeyi dener.

Münazarada fikirler ile kişiler konuşulmazken, münakaşada kişiler fikirlerinden dolayı konuşulmaya başlar. Bu ise kişilik çatışmasına döner. Münakaşada insanlar kendi duygu ve düşüncelerini dikte etmeye çalıştıkları için karşıdakinin söylemek istediğini anlamak yerine, beni anlamıyorsun diye bağırmaya başlarlar. Çünkü münakaşada insanların birbirleri arasına sanki bir duvar örer ve sesi duvarın öteki tarafına gitmediğini düşünerek bağırmaya başlarlar.

Oysa münazarada fikir ne kadar hararetle savunulursa savunulsun ses asla yükseltilmez, yükseltilen sadece sözdür. Sözünün ardında duran, karşısındaki kişinin de sözünün arkasında durabilmesine önem verir.

kişisel yorumdur.