Aforizmalar

AFORİZMALAR

1.

O, erik ağacına tırmanıyor. Ağacın gövdesinden yanlara uzanmış dallara basıyor ve ince dallar gözlerine batmasin diye göz kapaklarını kasarak yukarıya bakıyor. O kendini biliyor ve ne yapmak istedigini de. Yükselmek isteyen birinin gözleri aşağıda olmaz ve aşağıya bakanın da korkusu olur, düşer. O düşmez ve daldan dala basarak yükseliyor. En zirvedeki dala ulaşıyor ama erik toplamıyor. Kim bilir belki güneşi gökyüzü ağacından koparmak için yükseğe çıktı ve ağacı merdiven yaptı. Güneşe ulaşsa neye faydası olacak ki. Tut ki güneşe dokunacak kadar ulaştı ve güneş sıcacık elleriyle başını okşadı. Ama o kül oldu. Külleri dünyaya yağdı ve bir kısmı bir erik ağacının köküne...

2.

O, yeryüzünde dolaşırken yer yüzü onu büyük bir kuvvetle kendisine çeker. Büyük bir çekim kuvvetiyle ayak tabanlarından tutup yutmak istiyormuş gibi emmeye çalışır onu. Ama o, tüm bu muhalif çekime rağmen uçmak ve yükselmek ister. Bilincinin gittiği yerlere uğramak ve mekan ile zaman arasındaki kuyudan kurtulmak ister. Ne yazık ki kurtulamaz. Ya da kurtulamaz düşünür kendisini. Halbuki kalbindeki o istek beynine vurunca hayalinin içinde kanatlanan bir güç, bir kuşa dönüşüp asıl gökyüzünün cezbiyle güneşe ulaşmaya çalışır...

3.

Bir yağmur damlasınin içine tüm dünyayı sığdıran bir Kudret, elbette ki yetmiş senelik bir ömrün her anını hardal tanesi kadar bir hafızanın içinde sığdırıp gizleyecektir. O gün geldiğinde ve son siren sesleri çaldığında insan kendi kendisini ifşa edecektir. Çünkü ellerinde kendi hafızası ile tüm sırlarını, Büyük Sırların Sahibi huzurunda kainata ifşa etmek zorundaki kalacaktır. İnsanın kendi hafızasından kaçışı yoktur...

Kurumunuza ait program, modül sınırlamalarını siz değil, otomasyonunuz takip etsin.

4.

Mesela soğuk olan havanın sıcak olan havaları bize öğrettiğini; dışarıda bir dakikalık üşümenin üç aylık bir yaz mevsiminin muhteşem oluşunu bize talim ettiğini anlatabilirsin ona... Ayrıca ona yazın bunaltıcı sıcağında sıkı, kalın bir giysinin anlamsızlığının kışın bir vaktinde ne kadar değer kazandığını da kulağına fısıldayabilirsin...

5.

Bir kimseyim...

Senin gölgenim.

Kolun kanadınım.

Senin içindeki o sıcak ürpertiyim. Özellikle karanlıkta fazlalasan...

İnsan hiç kendi gölgesinden kaçar mi ki kaçmak istese de kaçamaz. Gölge ışık olunca ortaya çıkar ve geceleyin karanlığa karışıp bütünleşir. O yüzden karanlıkta ortaya çıkar içindeki ürpertin... Yine gölgenden kaçmak istersen gölgene kanca tak, as balkona geceleyin. Sonra dışarı çık on adım kaç ve dur. Balkona yüz üstü asılı duran gölgene bak. Gölgenin gölgesini göreceksin sana gülümser vaziyette. Işte o benim... Senden çıktım,senden türedim. Senin bir parçanm. Senin gölgenin gölgesiyım. Unutma ışık yanınca ortaya çıkarım. Özellikle ay ışığı...

6.

Serin bir rüzgar esiyordu mezar servilerinin arasında. Korka korka fatihasini bitirmeye çalışan kabir ziyareti yapmaya gelen insanları gördüm.. Bazıları küme küme bazıları yalnız başına gelip geçiyorlar.. Acemice kafasıni siyah bir örtü ile örten bayanlardan bir tanesi belli ki mezarıstana girmeye korkuyordu ve hemen kolundan tutup korkusuna defetmeye çalışan başka bir bayan..

Durup biraz daha esen rüzgarı ve servilerin çıkardığı ürpertici seslere kulak verdim. Ardından kendi ölümümu ve mezarımın nerde olması gerektiğini düşündüm.. Ancak insanın toprağın altına, mezara gömülmeden de ölebileceğini ve kendisini ölü olarak addedebileceğini de düşündüm.. Çünkü öyleydi oraya gelen insanlar. Kısık kısık konuşan ya da ağzı bıçak açmayan, yürümekte zorlanan ve kafasini taşımakta güçlük çeken bu insanlar; aslında kendilerini ziyarete geldiği ve toprağın altında suskun bir uykuya dalan o ölü insanlardan daha da cansız ve ölgündü...

Öğrencilere verilen dersleri MEBBİS'e otomatik aktarın.